Sana kızgın değilim, nefret ettiğimde söylenemez. Utanıyorum sadece senden, başımı öne eğdirdiğin için. Moralin neden bozuk sorusuna verdiğim geçiştirme cevaplar için. Utanıyorum, kanatlarımın altına girmeyi kabul etmediğin için. Dışım baharı bekleyen çocuk parkı gibi heyecanlı, içim paramparça. Tükeniyor muyum yoksa inzivaya mı çekildi hislerim bilmiyorum. Tek bildiğim utanıyorum. Yaşamayı umut ettiğim bütün güzel beklentileri yüz üstü bıraktığım için utanıyorum.
İmkansızlıklar dahilinde bir hayal kahramanı olup imkansızları imkan edemediğim için utanıyorum. Her gece, her gün, her sabah zil zurna sarhoş olup her şeyi unutana dek demlenip bir an olsun her şeyi unutmak istediğim için utanıyorum. Okşanmak nedir bilmeyen gururum ile birlikte utanıyorum. Neşet Ertaş’tan, Orhan Veli’den utanıyorum. Ne için utandığımı bilmemekten utanıyorum. İçi kasıp kavuran tüm gemileri yakacak güce sahip hırsımı, güzel bir gelecek vaad eden iyiliğin ve doğruluğun o minik gözlerine bakıp tutmaktan utanıyorum.
Şimdiye kadar yapmam dediğim her şeyin artık mantıklı gelmeye başlamasından utanıyorum. Aldığım doğru kararlardan utanıyorum, her birinin doğruluğu karşısında yanlışlıklar silsilesinden oluşan bir et yığını olarak durmaktan utanıyorum.
Vardır kendince haklı sebeplerin, onları sırtına alıp kızmışsındır şimdi bana. O haklı sebeplerin kızgınlığından utanıyorum. Utanmaktan utanıyorum. Ölmeyi istemekten… Ama sonra ölememekten.