Bugün eksildi bir yanım,Dün vardı yarında olacak sandım.İstedim ki hafiflet beni öğütlerinle,Hissettiğim şeyleri sana anlatmalıydım, Olmamanı kabullenmek kor,Alışkanlık mı, bağlılık mı anlamıyorum.Annem dizlerine yatıp başımı okşasana,Başka türlü kendimi bulmam çok zor. Gözümde dökülecek yaş kalmadı,Güçlü
Acının dağlandığı anlar vardır… Aramaya gerek yok, o gelir bulur… Beraber gidilen bir lokantanın kapanması bile üzüntüdür… Veyahut lokantanın yerine dükkânı çiçekçinin tutması… Gözyaşından çorba olmaz ama… Dilin, damağın yanar tuzdan… Soğutamazsın Zamansız, kırmızı bir
Ağır adımlarla yürüyorum meydanı geride bırakıp. Caddede hafif esen kahve kokusu nümayişten. Tuhaf bir güruh yetmiş iki millete göre bakıp, Gözümde eski bir fotoğraf canlanır geçmişten. Garabet bir kadın savruldu yanımdan oldukça telaşlı. Görünüşe bakılırsa
Kasım’ın ortasıydı, belki de başı bilmiyorum, Hani vedalaştık sarıldım sana köşe başında. Aklımda sen vardın, üzerimde senin kokun, O günden beri ne varım ne yokum. Hafif telaşlıyım, senden haber alamıyorum ya Hatırladığım biri geldi elinde
Bir başkaydı o zamanlar, Bulut başka, mevsimler başka. Simit bile başka kokardı mesela, Bakarsan o ben başka bu ben başka. Bu hangi dem bu neyin ahı, Bir rüyaydı sanki her şey anlamıyorum. Saat gecenin bilmem
Vücut reaksiyonları her zaman kötüye işaret değildir. Mesela ağlayan birinin acısı kaldırabileceği bir acıyı temsil eder. Oysa gerçekten kaldıramayacağı bir acıyı tecrübe eden biri ağlayamaz. En azından ağlamakla nitelendirilemez, o an her şeyi yapabilir. Gülebilir,
Herkesin bildiği ama kimsenin beklemediği o gün çökmüştü falanca ailenin çatısına. En güçlü duranı yeteri kadar canları yanmamış gibi merhumun isimini anons ettirdi cami hocasına. Bir de gelenleri düşünmek gerekiyordu tabi. Yoksa ne derlerdi. Kasa
Sana kızgın değilim, nefret ettiğimde söylenemez. Utanıyorum sadece senden, başımı öne eğdirdiğin için. Moralin neden bozuk sorusuna verdiğim geçiştirme cevaplar için. Utanıyorum, kanatlarımın altına girmeyi kabul etmediğin için. Dışım baharı bekleyen çocuk parkı gibi heyecanlı,
Hayır bedenler ihanet edemezler. İhanet; ruhlarda başlar ve yeryüzünde eşi benzeri bulunmayan bir silahla paramparça eder bedende göçebe olduklarını henüz bilmeyen ruhları. Peki geriye kalan? Geriye kalan yalnızca ölü bedenlerin kavgası. İki tarafında kazanamayıp kaybetmediği…
Merhaba, umarım bugün dünden daha iyisindir. İyi ol, sadece bedeninden bahsetmiyorum, her anlamda iyi ol… Çünkü sen iyi olmayı hak ediyorsun. Çevrendekiler de senin iyi olmanı hak ediyor. Kıymetini bil gözünle görebildiğin her şeyin. Sana
“Daha önce sahip olmadığın bir şeye sahip olmak istiyorsan, daha önce hiç yapmadığın bir şeyi yapman gerekir.” demiş, Nossrat Peseschkian. Peki sen, daha önce hiç aklına düştü mü yeni bir şeyler yapmalıyım, sadece bana ait olan
Ne badireler atlattı bu millet. Belki olması gereken buydu, belki olmasa daha iyi olurdu, belki de olmasa her şey daha kötü olacaktı, bilemeyiz. Sonuçta biz koca bir millet olarak başımıza gelenlerden ders ve payda çıkarmayı
Bir umut olsa diyorum bazen, Koşup sana gelmek için yanıyor bu beden. Hayatımın anlamını yitirip unuturken, Bir tek seni çıkaramıyorum evvelimden. Adına hasret demişler gurbetin, Geçmezmiş günler çok düşünmekten. Nefretini bile özledi sevgilin, Alıkoyamıyorum kendimi