Merhaba, umarım bugün dünden daha iyisindir. İyi ol, sadece bedeninden bahsetmiyorum, her anlamda iyi ol… Çünkü sen iyi olmayı hak ediyorsun. Çevrendekiler de senin iyi olmanı hak ediyor. Kıymetini bil gözünle görebildiğin her şeyin.
Sana burada filozof felsefesi yapmak istemem. Ama bu yazıyı okuyor olabilmenin, sabahları kalkabilmenin, gece yatarken içini daraltan o kasvetin bile kıymetini bil. Sevdiklerinin kıymetini bil, yarın sabah kalktığında görememe ihtimalin görme ihtimalinle eşit oranda olan insanların kıymetini bil. Sev, Yaratan’dan ötürü yaratılanı sev. Hep söylerim; sana diken uzatan sen gül uzat, diken uzatanında kıymetini bil.
Hepi topu dolu dolu 70 yıl yaşayacaksın, öyle bakma 70 yılında kıymetini bil. Çünkü ben veya sen elimizde olanın kıymetini geride bırakınca anlarız. Seni eve geç geleceğin için camlarda bekleyen annenin, belli edemese bile oturup televizyon izlerken meraklanan aynı zamanda telaşlanan babanın, ona bir şey olmaz ama inşallah eve gelir diyen kardeşinin kıymetini bil. Çünkü şimdi bilmezsen yarın bilmenin hiçbir önemi kalmayacaktır, onlar senden ya da sen onlardan ayrı kaldığın vakit.
Bir gece vaktiydi. Boğazlarım şiş ve ateşim hayli yüksek. Yatıyorum başım, dokunsan patlayacak kadar ağrıyor. Şükür ki, hastalığımı kendi başıma atlatacak yaştayım. Annem bir an kapıyı araladı bana baktı geri kapattı. Hafiften uyku arefesindeyim. 10 dakika sonra kapıyı tekrar araladı -ıhlamur yaptım içer misin?, dedi. Ben -yatıyorum anne., dedim. Biraz sesini yükselterek –İç işte boğazına mı yapışacak!” dedi. Bende aynı şiddette yükselttim sesimi –Yatıyorum diyorum sana anne!. Kendine özgü üzüntüsünü dışa vuruşunu sergiledi; -Zıkkımın kökünü iç! Diye. Düşündüm, neden böyle dedi, kötülüğümü istiyor olamazdı. Belli ki benim için telaşlanmış ve akşamın o saatinde kalkıp ıhlamur kaynatmıştı benim için. O’nun o, “-Zıkkımın kökünü iç!” demesi o dakikadan sonra bana “-Oğlum, boğazlarına iyi gelir iç bir bardak benimde içim rahat etsin sende sabaha biraz daha iyi ol” olarak aks etti. Zor zahmet yatağımdan kalktığım gibi mutfağa gittim bulaşıklarla uğraşıyordu annem. Gittim arkasından usulca sarıldım, benim güzel annem diye. -Ver o ıhlamurdan içeyim. Canım çekti.. dedim. Nasıl bir özveri nasıl bir alaka, insan parayla yaptıramaz bunu herhangi birine. Tonlarca para verip verip uşak tutsan annenin sana bedavaya gösterdiği alakayı göremezsin. Karabiber atıyım mı, limon sıkıyım mı, azıcık bal damlatayım iyi gelir. Başka hangi maddi bağ bu bağdan daha üstün gelebilir.
Biraz klişe gelecek ama annenin de kıymetini bil. Zaten biliyoruz kardeşim deme! Bilmiyorsun, yeteri kadar bilmiyorsun. O senin bildiğin kıymet kadar annen sana gösterseydi annelikten reddederdin anneni. Çünkü sen ona bir kez bağırsan affeder ağzından küfür kaçsa affeder. Anne beni rahat bırak desen darılmaz kırılmaz yine affeder. Affettirme kendini affedilecek hale gelme hep başının üstünde tut onu ihtiyaçlarını karşıla, genelde canları bir şey çekmez ya sen yine de ağzını yokla.
Hanımının kıymetini bil. Sana bir ömür hizmet edecek olan hayat arkadaşının kıymetini. O zaten sana ait diye düşünme. Emanetine dört elinle sarıl.
“Dört elinle derken boğazına değil ruhuna sarıl.”
Çünkü o sana ve senden olanlara ömrünü adamış bir kul. Takdir edersin ki aciz sana istinaden.
Vursan gömersin yere… Vurma!
Kavga anında sana gücü yetmediği için bağırarak öfkesini dile getiren kadına vurarak dizginleştirme. Sakinleştir sözlerinle, bedeninle ve gözlerinle ama vurma, cennet ayakları altında olan insana.
Eşinin sözünü dinlemenin ayıp olduğu, karısına çiçek almanın, evde karısı tek olduğu için gece geç saatlere kadar dışarıda durmamanın kılıbıklık olduğu sözüm ona erkekliğin arkasına sığınma. Benim nazarımda erkeklik o değil. Öyle erkek olunmaz. Erkekliğin tarihine bakarsan tamamen incelikten ibarettir. Erkek dediğin duruşu kaba düşüncesi zarif olandır.
Erkek ol, delikanlı ol, delikanlı ol da öyle her biri senin emanetin olan çiçek kadınlarımızın kılına zarar verme. Emanete hıyanet etme. En başından beri söylüyorum, kıymetini bil.