Herkesin bildiği ama kimsenin beklemediği o gün çökmüştü falanca ailenin çatısına. En güçlü duranı yeteri kadar canları yanmamış gibi merhumun isimini anons ettirdi cami hocasına. Bir de gelenleri düşünmek gerekiyordu tabi. Yoksa ne derlerdi. Kasa kasa pide siparişi verildi yanında da tatlı olmalıydı ucuz pahalı. İnsanlar gelmeye başladı ikindi ezanına müteakiben. İkramlar yapıldı, taziyeler kabul edildi, pideler dağıtıldı. Pidesini yerken üzerine tatlı niyetine getirdiler merhumun helvasını.
O ise, yanındaki, belki de daha önce hiç göremediği kişiye yerli yersiz anılarını anlatmaya devam etti, yeri geldi güldüler ocağı sönmüş ailenin gözünün hiçbir şey görmediği o kara anları suiistimal ederek.
Diğer tarafta ağlayanlar vardı oysa. Ne gidene ağlıyorlardı ne kalana. Kendilerine ağlıyorlardı aslında, gidenin yerinde kendinden birinin olma ihtimaline ve kalanın kendi olabileceği ihtimaline.